Deze keer in the spotlights: Anouchka Kleijnen, Communicatieadviseur (a.i.) bij de Provincie Noord-Holland.
"Thema’s waar veel speelt, met veel gedoe en veel meningen. Dan gaat de adrenaline stromen."
Afgestudeerd historicus Anouchka Kleijnen rolde na haar studie bij toeval in het communicatievak. Via Babbage Company werkte ze bij de Provincie Noord-Holland. Na ruim dertig jaar in het vak heeft ze het nog steeds naar haar zin. Anouchka: “Het is een soort infuus met een geleidelijke toevoer van endorfine.”
“Eind jaren tachtig bestond de studie Communicatie zoals we die nu kennen nog niet. Je kon het vak massacommunicatie volgen bij Politicologie, wat vooral mannen deden die daarna PR-functies bij de overheid kregen. Ik studeerde zelf geschiedenis, omdat ik van mooie verhalen hou. Op de middelbare school had ik een leraar geschiedenis die zó boeiend kon vertellen. Hij vertelde veel over de oudheid, heerlijke taferelen, daar ging ik helemaal in op. Ik dacht: wat is het fijn als je je hele leven ademloos naar dat soort verhalen mag luisteren. Helaas moest er ook brood op de plank komen,” lacht Anouchka
Toeval
“Na mijn studie geschiedenis werkte ik eerst bij Stichting ’40-’45. Eigenlijk begon ik daar naast mijn documentatiewerk al met schrijven voor magazines. Daarna ging ik bij de Gemeente Spijkenisse aan de slag en maakte ik onder andere jaarverslagen. Per toeval zei een interim collega tijdens een reorganisatie van de gemeente: ‘Ik breng jou onder bij de afdeling Communicatie.’ Een paar jaar later begon ik bij de Gemeente Rotterdam en heb ik mijn communicatiediploma’s C en D gehaald bij SRM en Van der Hilst. Typisch mijn generatie om op die manier in het vak te rollen.”
Via via
“Een jaar of vijftien geleden schreef ik me in bij Babbage en had ik een prettig gesprek op kantoor. Toen nog zonder vervolg, want ik kreeg in die tijd eigenlijk altijd werk via via. Dan kwam ik bijvoorbeeld een oud-collega tegen bij de groenteafdeling die nog collega’s zocht. Zo ging dat. Ik heb lang in de duurzame energiesector gewerkt en rolde van het ene in het andere project. Zo’n tien jaar geleden kwamen de mantelcontracten bij de overheid en werd het formeler. Vanaf die tijd moest ik me voor elke opdracht melden bij een recruitmentbureau.”
Adrenaline
“Ik werkte via Babbage als Senior Communicatieadviseur en Woordvoerder van een gedeputeerde bij de Provincie Noord-Holland. In het taakgebied ruimtelijke ordening, wonen en asiel. Eind jaren negentig werkte ik bij de gemeente Rotterdam voor drie grote bouwlocaties. In die tijd werd veel gebouwd en hadden we grote communicatiebudgetten. Als je een tram wilde beplakken, dan deed je dat. Wat ik recent zag bij ruimtelijke ordening is zó anders. Het gaat vooral over dubbelruimtegebruik. Er worden zoveel claims gedaan op de openbare ruimte. Het is net als de asielcrisis een enorm vraagstuk. En daar hou ik van: thema’s waar veel speelt, met veel gedoe en veel meningen. Dan gaat de adrenaline stromen.”
Belangen
“Bij de provincie was het voor mij de kunst om het provinciebeleid goed uit te dragen. Journalisten vragen nooit alleen maar: ‘Gedeputeerde, wat vindt u ervan?’ Ze praten met dorpsraden en winkeliers en zetten het verhaal van de provincie daartegenover. Je moet met veel belangen rekening houden: mensen willen wonen, de natuur koesteren, recreëren. Toen ik bij de Rechtbank in Rotterdam werkte, hoopten we bij conflicten tussen burgers en overheid altijd dat mensen uiteindelijk zeiden: ‘Ik ben serieus genomen. Ik heb geen gelijk gekregen, maar ik kan ermee leven.’ Mensen willen een duidelijk verhaal, weten hoe de afweging in elkaar zit. Dat vind ik belangrijk in mijn werk.”
Hulp vragen
“Bij de Rechtbank leerde ik dat het nooit om de verpakking gaat, altijd om de inhoud. Zo heb ik bij elke opdracht wel iets geleerd. Een belangrijke gebeurtenis in mijn carrière was de Schiedammerparkmoord. In 2000 was een meisje vermoord en werd de verkeerde persoon veroordeeld. Ik was destijds Hoofd Communicatie bij de Rechtspraak in Rotterdam. Vanwege die rechterlijke dwaling trad de rechter naar buiten, in Pauw & Witteman. Dat was een trendbreuk. Rechters traden niet naar buiten in die tijd. Ik dacht toen: dit is te groot voor mij. Ik heb een oud-journalist ingeschakeld om mij te helpen. Dat ben ik daarna altijd blijven doen: hulp vragen, er mensen bijhalen.”
Miniatuurtjes
“Eigenlijk ben ik nog elke dag aan het leren en heb ik vaak een trots gevoel. Ik ben geen mijlpalenpersoon. Het is een soort infuus met een geleidelijke toevoer van endorfine. Als ik met een journalist onderhandel en diegene past de tekst aan, dan zeg ik tegen mezelf: goed gedaan! Dat gevoel heb ik ook als ik iemand tips geef over een PowerPoint en die later in de praktijk terugzie. Ik word bijna sentimenteel, maar het zijn juist de kleine dingen die het doen. Misschien heeft het met mijn studie geschiedenis te maken: ik weet dat kleine gebeurtenissen grote gevolgen kunnen hebben. Het is ook een graadmeter: als ik regelmatig even trots ben, heb ik het blijkbaar nog naar mijn zin.”